Diyarbakır’da yaşayan 3 çocuk babası emekli Şükrü Abay’a 1993 yılında bağırsak enfeksiyonu şikayetiyle gittiği hastanede kolon kanseri teşhisi konuldu. Abay, uzun süren tedavisinin akabinde kolon kanserini yenmeyi başardı. Yakalandığı birinci kanserin akabinde hayatını da değiştiren Abay, vaktinin büyük kısmını müzik dinleyip, spor yaparak sağlıklı beslenmeye ayırdı.
Olağan hayatına devam eden Abay, 2005 yılında bu sefer cilt kanserine yakalandı. Birinci kanser hastalığından edindiği deneyimlerle cilt kanserini de yenen Abay, 2010’da rektum, 2016 yılında ise yine cilt kanserine yakalandı. Başarılı tedavi sürecinin akabinde son iki kanseri de yenmeyi başaran Abay, kendisine ‘kanserden ölmeyeceği’ kelamını vererek, 27 yıl boyunca çaba ettiği kanserle savaşı sürdürmek için Diyarbakır Yine Hayat Kanserle Çaba Derneği’ni kurdu.
Bir mühlet evvel koronavirüs belirtileri gösterince hastaneye gidip PCR testi yaptıran ve testi olumlu çıkan Abay, bu hastalığı da yenmeyi başardı.
‘ÇEKTİĞİM ACILARI SINEMA OLARAK İZLESEYDİM ‘ÖMÜR UZUNLUĞU MESKENDEN ÇIKMA’ DERDİM’
Tedavi sürecinde yaşadığı acının tanımı olmadığını anlatan Abay, “Koronavirüsün yaşattığı acı çok değişik bir acı” diyerek yaşadıklarını şu sözlerle anlattı:
“Ben 4 ağır kanseri yaşadım, yıllarımı aldı ancak koronavirüsün verdiği acının yanında, kanserin verdiği acı çeyreği bile değil. Çok makûs bir acıydı. Bu dünyada mısın, öbür dünyada mısın? Aşikâr değil. Ne yediğin ne de içtiğin bir şey belirli. Yatağımda acı nedeniyle çok boğuştum. Bunun ismi gayretten çok boğuşmaydı. Koronavirüsle birinci 6 gün şiddetli bir halde boğuştum. Bu 6 günde öteki bir dünyada olduğumu sanmıştım. Gözümü yumar yummaz, tanımadığım, değişik beşerler, değişik varlıklar, hayaller görüyordum. Çok fazla hatırlamıyorum fakat yaşadığım değişik bir dünyaydı. Vefat kalım ortasında bıçak sırtındaydım. Bir o tarafta bir bu taraftaydım. O denli bir ağrılar yaşadım ki damarlarım, kemiklerim çok ağrıyordu. Acayip bir dünyaydı. Allah, düşmanınım başına bile vermesin. Koronavirüste çektiğim o acıları sinema olarak izleseydim, bunu yaşayan birine ‘ömür uzunluğu meskenden çıkma’ derdim. Dayanılacak bir acı değildi. Onun için herkesin toplumsal araya dikkat etmesi, maskesiz dışarıya çıkmaması lazım. Bu hastalık gence, yaşlıya bakmıyor. O denli tehlikeli bir düşman ki trafik kazası üzere seni alıp, götürüyor. Ben çok dikkat ediyordum. Maskesiz dışarıya adımımı atmıyordum.”
Karar
