1980’li yılların başlarında Marmara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi’nde hazırlık sınıfını geçmiş havalı öğrenci havasındayken ne kadar iyi Arapça konuştuğumuzu teşhir meyanında sergilediğimiz komik diyalogların olmazsa olmaz sözüydü, “yekfî”… Sözün manası, “yeter, kâfi”… Bugün bu kelimeyi yeniden Marmara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi bağlamında “ağlamadan sızlamadan” –hani diyorlar ya Mustafa Öztürk daima ağlar, ajitasyon yapar; o yüzden dedim “ağlamadan sızlamadan” diye- bir sefer daha kullanmak durumundayım; lakin bu sefer akademiden ve akademisyenlikten sıtkı sıyrılmış bir halde “yekfî” diyor ve artık akademisyenliğe veda ediyorum.
Bu kararı almama sebep olan linç kampanyası ve kampanyaya husus olan görüntüdeki konuşmamın içeriği hakkında en küçük bir açıklama yapma muhtaçlığı da hissetmiyorum… Zira kelam konusu görüntüdeki konuşmada ne anlatmaya çalıştığımı İlahiyat topluluğuyla çabucak hiçbir ilgisi olmayan insanların dahi son derece berrak biçimde anladıklarını görünce, tahminen kendilerini bildikleri günden beri din ve diyanetle hemdem olan kellifeli İlahiyat hocalarının dahi “Mustafa Öztürk Kur’an’ın Allah kelamı olduğunu inkâr etti” formundaki tezvirat ve linç kampanyasına alkışla tempo tutup dayanak çıkması problemin “anlama/anlamama” sorunu olmadığını göstermektedir. Bahse mevzu görüntüdeki konuşmada ne anlattığımı manaya konusunda çok çarpıcı bir örnek olarak, “Mustafa Öztürk ve Gelinen Sosyolojik Ortam” başlıklı kısa youtube görüntüsünü izlemek ve “Adam Allah’ın büyüklüğünü anlatmaya çalışırken –haşa- O’na hakaret etti tezviratıyla linç edildi” biçimindeki gerçeği bu kısa görüntüden bile görmek kâfidir. Bu sebeple, bu saatten sonra Kur’an vahyinin mahiyeti hakkında söylenecek her şey benim açımdan muhakkak zaittir.
Bununla birlikte, linç kampanyasına husus olan görüntüdeki konuşmam sırasında karşımdaki birtakım zevatın “nato baş nato mermer” denebilecek üslupta ve birebir vakitte kışkırtıcı biçimde itirazda diretmelerinden ötürü adeta zahmetten çıkıp meramımı hususun mehabetine yakışmayacak bir üslupla anlatma kusurumu kabulleniyorum; lakin sonuçta ben de bir beşerim kışkırtmalar karşısında ben de lisan ve üslup muvazenemi kaybedebilirim. Her neyse, bu bahsi burada kapatıyorum ve “harç bitti yapı paydos” deyip sahneden çekiliyorum. Çünkü din alanındaki örgütlü mafyatik yapılarla tek başıma uğraş edecek gücüm yok benim. Ayrıyeten bu alandaki dehşetli kirlilik ve müptezellik en azından ruhumda ve kalbimde kendi özgün saflığıyla koruma etmeye çalıştığım kutsallara da sirayet etmesin, istiyorum. Bu yüzden hem kurumsal din âlemini hem linç kampanyası düzenleyen din çetelerini ve hem de selden kütük kapmak istercesine bu çetelere takviye veren akademisyenleri hafızamdan silmek ve geçmişe dair hiçbir şey hatırlamak dahi istemiyorum. Çünkü hem iç dünyamdaki maneviyata halel gelmesin ve hem de bundan sonra tez metinlerini düzeltmeye harcayacağım güç tahminen bir müddet yaşanacak kırgınlık periyodundan sonra tekrar başlayacağım ilmî çalışmalara harcansın istiyorum.
Badecilik, çocuk tecavüzcülüğü, yanmaz kefen satıcılığı, peygamber terlikçiliği üzere rezilliklerle gündeme gelen karikatür üzere tiplerin linçe uğramak şöyle dursun, sayısız insan tarafından kellifelli şeyh/mürşid muamelesi görüp sahih Ehl-i Sünnet akidesinin en sağlam temsilcisi olarak takip edildiği bu memlekette yapılacak en hakikat şey, “sağlığı, bilhassa de ruh sıhhatini korumak”tan öbür bir şey değildir. Ayrıyeten son birkaç gündür toplumsal medya mecralarında “Mustafa Öztürk’e ölüm” naralarının atıldığı bir vasatta, kahramanlığa soyunmak aptallıktan öbür bir şey değildir. Bizi şahsen tanıyanlar iyi tanır; özellikle 17/25 Aralık sürecinde cümle âlem dehşetten sağa sola sıvıştığında, yarın neyle karşılaşırım diye bir saniye bile düşünmeden “Haşhaşiler” diye daldığım az çok hatırlanırsa, vefat kokusuyla pek alakam olmadığı anlaşılır. Kaldı ki her ne kadar paradoksal, hatta oksimoron bir kelam üzere görünse de “insanı vefattan eceli korur…”
Sonuç olarak, bugün bu ülkede fikir, ilim ve akademik özgürlük ismine deniz bitmiştir. Artık iyice anlaşıldı ki İlahiyat Fakültesi, dinî alanla ilgili farklı fikirler ve görüşlerin müzakere edilebildiği bir ortam değil, belirli bir mezhep ve meşrebe nazaran sahih sayılan itikadi sistemin dogmatik formda ezberletildiği, münasebetiyle farklı görüş beyanlarına ait çabucak her teşebbüsün “heretik” diye etiketlenip aforoz edildiği bir kurumdur. Bu yüzden, artık deniz bitmiştir. Yani muhali mümkün kılma uğraşının beyhude olduğu apaçıktır. Rivayet odur ki İbn Rüşd, kitapları cayır cayır yakılırken gözyaşlarını tutamayan bir öğrencisine döner ve şöyle der: Şayet bu müslümanların durumuna ağlıyorsan, emin ol ki tüm denizler akıttığın gözyaşına yetmez. Yok şayet yakılan kitaplara ağlıyorsan bil ki bu fikirler kanatlıdır; o kanatlarla uçup sahiplerine ulaşır…
Bizim fikirlerin kanatları var mı, birilerine ulaşır mı, bilmiyorum; lakin aslında ulaşıp ulaşmayacağıyla hiç ilgilenmiyorum. İsterse, bir anda yok olsun, kahrolsun, hiç umurum değil. Lakin bu son linç kampanyasında bizi seven, bize takviye olan herkese can ı gönülden teşekkür ediyorum ve bu dünya diz uzunluğu kötülük içinde yüzse dahi bir gıdım da olsa iyilik, hoşluk ve özgürlüğü çoğaltmak ismine yaşama azminden asla ödün vermeksizin yaşayacağımı belirtiyor, tüm hoş insanlara selam ediyorum.
Karar